Hiszpania Zabytki

Klimat Hiszpanii jest zróżnicowany, od chłodnego i deszczowego na północnym zachodzie, po gorący i suchy na równinach Andaluzji. Centrum kraju charakteryzuje się klimatem kontynentalnym. Jest to teren otoczony pasmami górskimi, w związku z czym nie dociera tam wilgotne powietrze i jest bardzo sucho. Występują duże amplitudy temperatur dziennych jak i rocznych. Latem na całym obszarze kraju z wyjątkiem północnego wybrzeża, jest gorąco i słonecznie. Średnie temperatury wynoszą 12°C w styczniu i 25° w lipcu, roczna ilość opadów sięga 250 mm. Madryt, leżący na wysokości 660 m, ma średnie temp. 5°C w styczniu i 24°C w lipcu. Północ kraju jest terenem zdecydowanie wilgotnym. Występują tam spore opady, a temperatury są umiarkowane. Niewielkie amplitudy miesięczne wskazują na łagodne zimy (od 6°C do 10°C) i chłodne lata (średnio poniżej 22°C). Obszar wybrzeża na wschodzie i południu kraju przejawia cechy klimatu śródziemnego z wpływem klimatu morskiego, im bardziej na południe tym bardziej gorący klimat. Jest to teren raczej suchy, z gorącym latem (ponad 22°C) i łagodną zimą (od 6°C na północno-wschodnim wybrzeżu do ponad 10°C na południu).

Zatoka Biskajska (hiszp. Golfo de Vizcaya, Mar Cantábrico, fr. Golfe de Gascogne, bask. Bizkaiko Golkoa, oks. Golf de Gasconha) – zatoka Oceanu Atlantyckiego, położona pomiędzy północnym wybrzeżem Półwyspu Pirenejskiego a południowo-zachodnim wybrzeżem Francji. Jej powierzchnia wynosi blisko 200 tys. km², maksymalna głębokość – 5120 m, przy średniej – 1715 m. Średnia temperatura wód powierzchniowych nie przekracza 16°C.

Zatoka Biskajska powstała w czasie orogenezy alpejskiej, głównie w eocenie. Proces jej otwarcia spowodowany został obrotem Mesety Iberyjskiej o około 35° w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara i jej odsunięciem od dzisiejszych wybrzeży Francji na południe. W tym samym czasie powstały Pireneje. Na obszarze Zatoki występuje jedynie skorupa ziemska typu oceanicznego, przykryta osadami morskimi (oceanicznymi).

W 1184 r. almohadzki kalif Jusuf Jakub al-Mansur X rozkazał Achmadowi Baso, by zbudował „minaret, jakiego jeszcze nigdy nie widziano na ziemiach muzułmańskich”.

Budowniczy wykorzystał kwadratową wieżę kościoła Wizygotów, którą ci wznieśli na rzymskich fundamentach, pogrubił mury, ozdobił ceglaną ażurową plecionką, otwory okienne ujął w łuki podparte kolumienkami z wizygockimi kapitelami i całość zwieńczył zgrabną kopulastą wieżyczką z czterema pozłacanymi kulami z brązu na szczycie.

Świat muzułmański zaniemówił z podziwu i zawiści. Wkrótce przy meczetach w Marrakeszu, Rabacie i w innych arabskich miastach co rusz pojawiały się kopie minaretu z Sewilli.

Gdy wojska Ferdynanda Świętego weszły do Sewilli, mieszkańcy już szykowali się do zburzenia minaretu, „by nie oglądały go oczy niewiernych”.

Budowlę uratował książę Alfonso (późniejszy król Alfonso X Mądry), grożąc, że „osobiście zasztyletuje każdego, kto tknie choćby jeden kamień”. Zaraz potem z minaretu – zamiast śpiewu muezina – Sewilla słyszała głos dzwonów. Ciekawe, że krzyż na wieżyczce ustawiono dopiero w 1400 r., gdy po trzęsieniu ziemi spadły z niej pozłacane brązowe kule.

W latach 1558–1568 kordobański architekt Hernan Ruiz nadał minaretowi renesansowy wygląd, zdobiąc balustradami i balkonami ostatni poziom nad arabskim arkadkowym fryzem (podpatrzonym u Wizygotów). Przebudował też wieżyczkę i zwieńczył ją wiatrowskazem z 7-metrowym renesansowym w stylu posągiem z brązu symbolizującym Wiarę, zaprojektowanym przez Bartolome Morela. Obracający się posąg nazwali sewilczycy Giraldillo (girar znaczy „obracać się”), od którego przyjęła się nazwa wieży – Giralda.

Giraldillo – symbol Sewilli – ma postać urodziwej kobiety w tunice, z tarczą w jednej ręce i palmą w drugiej.

Gdy na czas renowacji oryginału umieszczono na wieży brązową kopię Giraldillo (obecnie na terenie katedry), sewilczycy jakby utracili radość życia.

Budząca podziw architektów sewilska Giralda powędrowała do Stanów Zjednoczonych, a stamtąd – na rozkaz Stalina – przedostała się cichaczem do Związku Radzieckiego, gdzie jej elegancką renesansową formę nazwano paskudnie stylem socrealistycznym.

Santiago de Compostela jest centrum Galicji, tak dzięki położeniu miasta, jak i randze administracyjnej stolicy całego regionu. Międzynarodową popularność miasto zyskało za sprawą kultu św. Jakuba (hiszp. Santiago), którego grobowiec pochodzący z I w. n.e. odnaleziono tu w 813 r. dzięki niemu zbudowano miasto, które w krótkim czasie stało się celem licznych pielgrzymek.

Santiago to także siedziba jednego z najlepszych i najstarszych hiszpańskich uniwersytetów (Universidade de Santiago), który kształci obecnie ponad 40 tys. studentów – przysparza to liczącemu zaledwie 100 tys. mieszkańców miastu szczególnej atmosfery.

Santiago można odwiedzać przez cały rok, jednak miłośnicy hucznych uroczystości powinni zaplanować przyjazd na 25 lipca – w dzień św. Jakuba (Fiesta de Santiago) od rana odbywają się specjalne obrzędy religijne, a wieczorne koncerty kończy pokaz sztucznych ogni. Szczególnie uroczyste obchody organizowane są w Roku Świętym, czyli wtedy, kiedy święto patrona wypada w niedzielę.

W 1985 r. średniowieczny ośrodek w całości został wpisany na listę zabytków UNESCO. Miasto ma stosunkowo prostą strukturę – jego symboliczne centrum wyznacza imponująca Catedral de Santiago de Compostela, zbudowana na miejscu odnalezienia doczesnych szczątków św. Jakuba. Wokół niej rozpościera się starówka, której obszar wyznaczały niegdyś średniowieczne mury. To właśnie tutaj znajduje się większość zabytków, kościołów, muzeów, jak również barów, restauracji i hoteli.

Hiszpania uważana była przez wieki za bastion i ostoję katolicyzmu. Jeszcze za czasów frankizmu katolicyzm był religią państwową. Dziś jeszcze katolicy stanowią zdecydowaną większość hiszpańskiego społeczeństwa, a ich religijność bywa niezwykle silna i żywiołowa. Utrzymuje się do dziś tradycja bractw procesyjnych – przykościelnych organizacji, zrzeszających mężczyzn pełniących w czasie niezwykle malowniczych procesji różne funkcje. Przynależność do bractwa jest bardzo prestiżowa. W Hiszpanii sporo jest sanktuariów maryjnych, cudownych figur i obrazów, do których pielgrzymują wierni, by modlić się i wypraszać łaski. Trwa także tradycja, znana nam dobrze z Polski, peregrynujących figur i obrazów. W czasie takiej peregrynacji figura opuszcza kościół i jest noszona do domów wiernych, w których na wspólnych modłach gromadzą się parafianie.
Sytuacja ta jednak powoli się zmienia. Kościół stracił dużo poparcia społecznego, po okresie frankizmu – wielu hierarchów wspierało rządy dyktatora. Młodzi Hiszpanie coraz częściej odchodzą od religii swoich dziadków, deklarując agnostycyzm, lub ateizm. Zmiany te widoczne są gołym okiem – Hiszpanie się laicyzuje. Świadczą o tym przemiany społeczne, takie jak legalizacja związków homoseksualnych.
W Hiszpanii poza parafiami katolickimi działają także wspólnoty protestanckie i muzułmańskie.

Santiago de Compostela, miasto w północno-zachodniej Hiszpanii, w prowincji La Coruña, stolica regionu Galicia. Położone na zachodnim pogórzu Gór Kantabryjskich, ok. 30 km od wybrzeża Oceanu Atlantyckiego.

Liczba mieszkańców: 93 tys. (2003)

Przemysł lekki i rzemiosło artystyczne, ośrodek handlowy i turystyczny. Od średniowiecza znany ośrodek kultu i cel pielgrzymek. Do Santiago de Compostela, które było w tamtym czasie jednym z trzech głównych celów średniowiecznego pątnictwa, wyruszali ludzie wszystkich stanów płci obojga. Pielgrzymka do Santiago de Compostela bywała też traktowana jako element resocjalizacji, czy to zadany sobie samodzielnie, czy to nakazany wyrokiem sądowym. Na szlakach do Composteli, zwanych Drogą św. Jakuba, liczne były schroniska, prowadzone głównie przez bractwa pątnicze św. Jakuba Apostoła. Przed katedrą w Santiago de Compostela kupić można pamiątkę, talizman i znak rozpoznawczy celu podróży – muszlę pielgrzymią, symbol św. Jakuba.

Wybrzeże Światła, gdzie jak to obliczyli dzielni naukowcy około 310 dni w roku świeci słońce, położone jest w prowincji Huelva, na południowym wybrzeżu hiszpańskiego regionu Andaluzja, która oferuje odwiedzającym turystom wszystko to, co najczęściej kojarzone jest z Hiszpanią. Przyciągają tu wspaniałe, słynne na cały świat zabytki kultury Maurów, piękne budowle w stylu mudejari perełki architektury pokryte mieniąca się w słońcu ceramiką (azulejos).

Niepowtarzalne krajobrazy, wywierające ogromne wrażenie bogactwem kolorów i dopasowaniem architektury do warunków naturalnych. W Andaluzji można znaleźć wszystko to, co w Hiszpanii najlepsze i najciekawsze, wspaniałe jedzenie – wyborne tapas i szynki jamon Iberico, najsłynniejsze wyśmienite sherry z Jerez de la Frontera. To tutaj narodziło się flamenco i kastaniety, stąd wywodzi się tradycja ludowych zabaw i festynów, a nawet korrida. Tu odnaleźć można typowe pueblos blancos (białe wioski), najdłuższe piaszczyste plaże (łącznie 800 km wzdłuż wybrzeża atlantyckiego na zachodzie – Costa de la Luz i śródziemnomorskiego na wschodzie – Costa del Sol), najwyższy łańcuch górski Hiszpanii (Sierra Nevada) i oczywiście hiszpańskie słońce.

Costa de la Luz rozciąga się wzdłuż Atlantyku, od Cieśniny Gibraltarskiej do granicy portugalskiej. To wybrzeże bardziej spokojne w porównaniu z tętniącym życiem Costa del Sol, nie ma tu nieskończenie ciągnących się rzędów hoteli i tłumów na plażach. Kontrola wykupu ziemi i inwestycji powoduje, że tylko tutaj, szczególnie w prowincji Huelva, gdzie znajdują się oferowane przez nas hotele, możemy jeszcze odnaleźć niekończące się, dzikie i nienaruszone wybrzeże, pełne dzikich plaż z naprawdę złotym piaskiem i pięknymi muszelkami czekającymi tylko na Państwa. Jadąc wzdłuż wybrzeża Costade la Luz, mamy wrażenie, że jesteśmy
w innym, lepszym świecie – niewysokie, zielone wzgórza, gaje pomarańczowe, białe wioski, bocianie gniazda, liczne zatoczki i dzikie wydmy. Wspaniały klimat ze średnią roczną temperaturą 23^oC, sprzyja wspaniałemu wypoczynkowi, z dala od zgiełku wielkich miast i tłumów na plażach.